راه شلمچه- مسعود بصیری؛ همیشه وقتی نام اردوغان را می شنوم این تصویر خاص از وی در ذهنم وجود دارد. تصویر روزی که در هنگام عبور از روی پل بسفر ناگهان کاروان خودروی خود را نگه داشت و به سمت فردی که قصد خودکشی داشت رفت و او را از قصدش پشیمان کرد.
اگرچه این حادثه درابتدا رسانه های ترکیه را به شدت مورد خود کرد اما به همان سرعت که فرشته بودن اردوغان مورد مدح رسانه های حامی او قرار گرفت به همان سرعت هم سوالات متعدد اذهان آگاه باعث شد، ماجرا تبدیل به یک نمایش خنده‌دار یا بهتر بگوییم یک تراژدی غم انگیز از رفتار دستگاه امنیتی و رسانه ای ترکیه بدل شود.
بعدها مشخص شد فردی که قصد خودکشی داشته درواقع بازیگر یک نمایش طراحی شده از سوی دستگاه تبلیغاتی دولت ترکیه برای فرشته نشان دادن اردوغان بوده است. رسانه ها فاش کردند: فردی که برروی پل بسفر قصد خودکشی داشت، نه کُرد بوده نه افسرده و نه از مشکلات خانوادگی رنج می برده است؛ بلکه او مسئول یکی از جمعیت های وابسته به حزب عدالت و توسعه (حزب تحت رهبری اردوغان ) است.
فعالان ترک در یادداشت‌هایی در شبکه اجتماعی تویتر به نقل از شاهدان نوشتند: مردی که به ظاهر قصد خودکشی داشت براساس سناریوی از پیش طراحی شده ابتدا از یک موتور پیاده شد و بعد او را همراه افراد دیگر به مکان تصویر برداری آوردند.
این اتفاق را وقتی با درگیر شدن محافظان اردوغان با ماموران سازمان ملل در نیویورک، ساقط کردن هواپیمای روسی در آسمان روسیه و سفر اردوغان به این کشور و عذر خواهی از این اتفاق، سخنان نسنجیده در خصوص خواندن نماز در مسجد اموی، تشدید درگیری با یونان، اختلاف شدید با فرانسه، اختلاف با عربستان و ایستادن مقابل مصر، دخالت در عراق و تشدید حضور در دریای مدیترانه، علاقه شدید به ترامپ و امثالهم جمع می کنیم متوجه می شویم دولت ترکیه خودش هم درست نمی داند به دنبال چیست.
آنها بدهی اقتصادی بسیار سنگینی هم دارند و کرونا هم وضع ترکیه را بدتر کرده است اما اردوغان همچنان از نمایش های رسانه ای لذت می برد و دوست دارد با اظهارات خاص یاد گذشتگانش در امپراطوری تجزیه شده عثمانی را گرامی بدارد.
ترکیه در حقیقت کشوری است که بین سنت و مدرنیته فرومانده است. خیلی دلش می خواهد نماد قدرت عثمانی با رنگ و بوی غربی باشد و به همین دلیل است که نمایندگی شرکت های غربی را در منطقه برعهده دارد و ظاهر خاصی را در برخی شهرهایش رعایت کرده است اما این کشور واقعا نه غربی است، نه مسلمان است، نه به شرق گرایش دارد و نه حتی یادآور امپراطوری عثمانی است.
ترکیه اردوغان حتی نتوانسته از ظرفیت اختلاف ایران و غرب به نفع خودش استفاده کند. نه روش چین را در ساخت اقتصادش در پیش گرفته و نه حتی مثل هند در تولید تکنولوژی پیشرفت کرده است.
اردوغان هم نماینده ناتو است و هم نماینده روسیه.
هم پایگاه اینجرلیک را به غربی ها داده و هم برای خرید اس400 روسیه پیش قدم شده است و جالب آنکه مزد دستش را غربی ها با کودتا علیه اردوغان دادند و روسیه با او کاری کرد که ناچار مثل یک دانش آموز شکست خورده به مسکو رفت و ضمن عذرخواهی قلبی، خسارت هواپیمای ساقط شده راهم پرداخت کرد.
اردوغان حتی با اسراییل هم بلاتکلیف عمل می کند. هم از سر ماجرای کشتی مرمره ژست فلسطین دوستی گرفته و هم رسانه ها از دیدار مقامات امنیتی اش با اسراییلی ها در خفا سخن می گویند.
لذا باید بگوییم اردوغان اگر هم سخنی می گوید خیلی نباید جدی گرفت. او که این روزها علیه ایران موضع گرفته پیش از این هم از این اظهارات حتی بدتر هم داشته اما کسی پاسخش را نداد چون او خودش هم نمی داند به دنبال چیست و اتفاقا در خصوص آذربایجان هم خیلی خوب می داند اگر ایران نمی خواست، الان وضعیت به گونه دیگری رقم خورده بود.
اردوغان را باید مرد سخنرانی‌ها و رفتارهای احساسی نمایشی بدانیم. همان کسی که نمایش روی پل بسفر را اجرا کرد و اسباب خنده رسانه ها را فراهم کرد. او دلش چیزهایی را می خواهد که نمی تواند به دست بیاورد لذا درباره آرزوهایش حرف می زند یا نمایش اجرا می کند.
مثلا او دلش می خواست در مسجد اموی بدون بشار اسد نماز بخواند اما فقط سخنرانی خنده دارش باقی ماند.
مثلا او دلش می خواست کشورش مثل چین یا هند بشود اما تنها اندکی شبیه تایلند شده برای تفریح روسها یا اندکی از ایرانی ها
اردوغان دلش می خواست در مصر اخوان المسلمین بر سر کار بیایند اما السیسی رئیس دولت شد
او دلش می خواست ترکیه بشود کشور اول منطقه اما الان حتی نمی تواند مشکلاتش را با عربستان و یونان حل کند.
دلش می خواست غرب از او بابت خوش خدمتی هایش به ناتو تقدیر کند اما آنها اسباب کودتا را علیهش فراهم کردند.
دلش می خواست در عراق سیادت داشته باشد اما اصلا از این خبرها نیست.
ترکیه نهایتا کشوری است که با توریست و اندکی تکنولوژی دست سوم غربی و نمایش های روی تنگه بسفر اداره می شود و این دقیقا همان چیزی است که اردوغان نمی داند
