ترامپ فاجعه ساخت و خود در دام آن افتاد

به گزارش راه شلمچه، ویلیام برنز و جیک سالیوان در تحلیل مشترکی که برای نشریه آتلانتیک نگاشته‌اند، نوشتند: قاسم سلیمانی هر آنچه را كه حكومت ايران مي‌خواست درباره خود مطرح كند، در خود داشت، نفوذ، مهارت و اعتماد به نفس. او خواب‌ خوش را از چشم دشمنان ايران ربوده بود و خيال حاكمان ايران را راحت كرده بود. در ايران سال‌ها سليماني را «شهيد زنده» مي‌خواندند، اما قطعاً انتظار ترور هدفمند او را به دست دونالد ترامپ، رئيس‌جمهور آمریکا نداشتند. اكنون ايرانيان به دنبال انتقام هستند، انتقامي سخت و اصولي و با خونسردي. برخلاف دولت ترامپ كه نمي‌تواند تمايل خود براي سختگيري به ايران را با تمايل به ترك منطقه هماهنگ كند، ايران يك استراتژي مطابق با واقعيت‌ها‌ و محدوديت‌هاي خاورميانه دارد. اين كشور وسيله‌ها را به اهداف مورد نظرش وصل مي‌كند: حفظ قدرت، زنده نگه‌داشتن پروژه‌هاي منطقه‌اي و بيرون كردن دشمنان قسم خورده‌اي چون آمريكا. به نظر مي‌رسد ترور اخیر، اتحاد ايرانيان را بيشتر كرده، موقعيت نظاميان آمریکا را پس از مصوبه پارلمان عراق مبني بر خروج آنها از اين كشور متزلزل‌تر كرده و موجب از بين رفتن مفهوم ديپلماسي شده است. همه اينها باعث اين مي‌شود كه هزينه ترور سليماني براي آمریکا بيش از هزينه‌اي باشد كه ايران مي‌پردازد.  سليماني احتمالا با مرگ خود، آخرين انتقامش را از آمریکا گرفته است.
به گزارش «اعتماد» در ادامه این تحلیل آمده است: ترور سردار سليماني براي شخص رهبر جمهوري اسلامي، ضايعه بزرگي بود، اين ترور باعث شد سياست او مبني بر عدم مذاكره با غرب بار ديگر تاييد شود. اين بدبيني پيشتر پس از خروج ترامپ از توافق هسته‌اي نيز تاييد شده بود. ايران اكنون احساس مي‌كند بايد جهش‌هاي بزرگي انجام دهد، جهش‌هايي مانند ادامه غني‌سازي اورانيوم در سطوح بالاتر. ديگر امضا‌كنندگان برجام بيش از اين اعتباري براي بازگرداندن ترامپ به ميز مذاكره يا ارائه منافع اقتصادي وعده داده شده به ايران ندارند. اكنون تنها سوال درباره توافق هسته‌اي روش و سرعت پايان آن است.
در حوزه خليج فارس، شركاي آمریکا اشتياق خود براي رويارويي تهران و واشنگتن را رفته رفته از دست مي‌دهند. چيزي كه آنها را مي‌ترساند، تصميمات ناگهاني ترامپ و افراط و تفريط او در نشان دادن واكنش است، سیاست‌های ترامپ هيچ هدف واقع‌گرايانه‌اي را دنبال نمي‌كند و فاقد دقت و آينده‌نگري است. دولت ترامپ نخستين دولت آمریکا نيست كه در قبال خاورميانه به تفكر جادويي روي آورده است، اما تناقض در رويكردهايي كه ترامپ اتخاذ مي‌كند استاندارد جديدي را به وجود آورده است. او با وعده كاهش نفوذ منطقه‌اي ايران و دستيابي به «توافقي بهتر» روي كار آمد، اما تا الان حضور نظامي آمریکا در منطقه را كاهش داده و از ديپلماسي نيز رويگردان بوده است. اگر بخواهيم منصفانه قضاوت كنيم بايد بگوييم كه آمریکا در ابتداي سال 2020 نه‌تنها نسبت به سه سال گذشته از دستيابي به آن اهداف دور شده است، بلكه اكنون بيش از گذشته در معرض خطرهاي غيرقابل پيش‌بيني و ناامني گسترده در خاورميانه قرار گرفته است. خاورميانه سرزمين پيامدهاي ناخواسته است و آمریکا در دام تراژدي‌اي‌ افتاده كه خود آن را به وجود آورده است.