به گزارش راه شلمچه، جان جوزف مرشایمر دانشمند علوم سیاسی آمریکایی که معمولاً به صراحت و فارغ از ملاحظات جناحی سخن می‌گوید، این بار نیز بدون تعارف، واشنگتن را از ورود به یک نزاع مستقیم با جمهوری اسلامی ایران برحذر داشته است؛ هشداری که در دل خود، به اعترافی مهم درباره قدرت بازدارندگی ایران و ناکامی راهبردهای صهیونیستی در منطقه بدل می‌شود.
مرشایمر استاد ممتاز دانشگاه شیکاگو می‌گوید:«آمریکا در تلاش است تا بتواند وضعیت دلخواه اسرائیل را درباره برنامه هسته‌ای ایران پدید آورد. هدف این است که ایران دیگر توان تولید مواد شکافت‌پذیر برای ساخت بمب را نداشته باشد. این خط قرمزی است که ایرانیان حاضر به عبور از آن نخواهند بود.»
این گزاره صریح، نه فقط نشان‌دهنده تلاش مستمر واشنگتن برای برآورده‌کردن مطالبات تل‌آویو است، بلکه یک واقعیت راهبردی را به رخ می‌کشد: سیاست هسته‌ای ایران بر مبنای بازدارندگی، استقلال و حفظ ظرفیت فناورانه ملی است؛ و نه‌تنها عبور از این مرز ممکن نیست، بلکه تلاش برای آن، به معنای عبور از خط قرمز امنیت ملی ایرانیان تلقی می‌شود. تحلیلگر سرشناس آمریکایی در ادامه می‌افزاید:«جنگ با ایران در این وضعیت بحرانی جهان، آخرین چیزی است که ترامپ دنبال آن است. با توجه به توان جدی ایرانیان جهت ضربه به تأسیسات نفتی در خلیج‌فارس، نتیجه حمله به ایران برای اقتصاد جهان فاجعه‌بار خواهد بود.»
این سخنان، نشانه‌ای از درک عمیق واشنگتن از واقعیت‌های میدان است. آمریکا، حتی در دوران ترامپ که با شعارهای تند و لفاظی‌های ضدایرانی شناخته می‌شد، جسارت ورود به جنگ با ایران را نداشت؛ زیرا جنگ با ایران، به معنای شعله‌ور شدن آتشی است که دودش مستقیماً به چشم اقتصاد جهانی، به‌ویژه انرژی‌محورها و متحدان آمریکا در منطقه خواهد رفت. این در حالی است که طی سال‌های گذشته، جریان غرب‌گرای داخلی با ساده‌سازی تهدیدات و بزک‌کردن چهره آمریکا، تلاش داشت ایران را به پذیرش مطالبات فراقانونی غرب سوق دهد. حالا حتی یک رئالیست آمریکایی هم می‌فهمد که فشار بیش از حد بر ایران، نه تنها به نتیجه نمی‌رسد، بلکه می‌تواند کل منطقه را وارد چرخه‌ای از تنش کند که هیچ کنترلی بر آن نیست.
در یک جمله، پیام مرشایمر ساده است: ایران تسلیم نمی‌شود، آمریکا توان جنگ ندارد، و اسرائیل باید با واقعیت‌های منطقه کنار بیاید. اکنون که چنین صدای هشدارآمیزی حتی از قلب محافل دانشگاهی آمریکا برخاسته، جا دارد برخی در داخل هم از خواب خوش توافق‌گرایی یکجانبه بیدار شوند و بفهمند که تنها راه پیشرفت، ایستادگی عزتمندانه و حفظ قدرت بازدارندگی در چارچوب منافع ملی است؛ نه عقب‌نشینی به امید لبخندهای پوشالی غرب.
