به گزارش راه شلمچه، محمد ایمانی، عضو شورای سردبیری روزنامه کیهان در کانال تلگرامی اش نوشت:
بی دقتی آقای پناهیان در اظهار نظر اخیر و متهم کردن روزنامه کیهان، موجب ذوقمرگی رسانه های زنجیره ای یی شد که اتفاقا ماموریت اصلی آنها دوقطبی سازی در کشور است.
این خطیب محترم دچار خطای تشخیص شده و به سمت جبهه خودی شلیک کرده است.
سخن اخیر آقای پناهیان، بی انصافی بود و امید که ایشان، این اظهار نظر نسنجیده را که احتمالا از سر سهو لسان بوده، جبران کند.
چرا حجت‌الاسلام پناهیان به جای تمجید از رسانه‌های انقلابی، مشغول نصیحت به کسانی شده که جز به تکلیف خود عمل نکرده‌اند.
بخشی از سخنان حجت‌الاسلام پناهیان در یکی از حسینیه‌های شهر مشهد با موضوع دوقطبی‌سازی، سوژه جریان حامی دولت چهاردهم و بهانه‌ای برای حمله به رسانه‌های انقلابی از جمله روزنامه کیهان شد.
گذشته از آن که منظور مستقیم حجت‌الاسلام پناهیان روزنامه کیهان نبوده و نام روزنامه اطلاعات را هم در کنار آن برده، اصل موضوع بیان شده توسط وی نیاز به دقت و مراقبت دارد.
رهبر معظم انقلاب سالیان متمادی است که منویات مشخصی در حوزه رسانه و افکار عمومی داشته‌اند که وظیفه اصلی جریان انقلابی در این زمینه را به روشنی تعیین و مشخص فرموده‌اند.
ایشان در موارد متعددی با خط قرمز دانستن مسأله فتنه، به جریان انقلابی دستور دادند که با تلاش‌هایی که برای فراموشی این مسأله و خارج کردن آن از اولویت صورت می‌گیرد، به صورت جدی مقابله کنند.
ایشان در جای دیگری صریحا اعلام کردند که «باید در برابر جریان غیرانقلابی درون نظام ایستادگی کرد» و تاکید فرمودند که «اگر جریان تحریف شکست بخورد، جریان تحریم نیز شکست خواهد خورد» و در کنار آن، «جهاد تبیین» را راهکار مقابله با جنگ شناختی داخلی و خارجی به عنوان وظیفه آحاد جریان انقلابی برشمردند.
رسانه‌های جریان انقلابی در مدت اخیر نیز مسیری جز این در پیش نگرفتند و همین روزنامه کیهان، جز در برابر ورود فتنه‌گران و حامیان آنها به دولت، و مقابله با جریانی که تلاش دارد دستاوردهای دولت شهید رئیسی (که در بیان رهبری، با دوران زمامداری امیرکبیر مقایسه شده) را وارونه جلوه دهد، موضع بحث‌برانگیز دیگری نداشته است.
جای تعجب فراوان است که چرا حجت‌الاسلام پناهیان به جای تمجید از رسانه‌های انقلابی، مشغول نصیحت به کسانی شده که جز به تکلیف خود عمل نکرده‌اند. تکلیفی که در دوران وفاق دروغین و منفعت‌طلبی سیاسیون نه تنها زایل نمی‌شود بلکه اهمیتی دوچندان پیدا می‌کند!
