به گزارش راه شلمچه، قرار گرفتن نایب قهرمان پرتاب دیسک المپیک لندن در رده چهاردهم جدول شانزده تیمی مرحله مقدماتی المپیک ۲۰۲۰ توکیو این پرسش را پررنگ‌تر از قبل مطرح کرد که «آیا اعزام احسان حدادی به توکیو اقدام درستی بود یا وی نباید به این رویداد می‌آمد تا چنین نتیجه‌ای برایش رقم بخورد؟»
این پرسش از آنجا مطرح می‌شود که ماه‌ها قبل از شروع بازیهای المپیک توکیو گمانه زنی‌هایی در مورد احتمال ناکامی این پرتابگر دیسک ایران مطرح می‌شد اما مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک در کنار فدراسیون دوومیدانی به حمایت‌هایشان از وی ادامه دادند به این امید که حدادی بتواند یکی از مدال‌آوران کاروان ایران باشد.
مطالبه گری برای پرتاب‌های کشوری
نتیجه‌ای که در روز نخست مسابقات دوومیدانی بازیهای المپیک رقم خورد اما ثابت کرد که همه آنها در اشتباه بودند یا شاید هم خودشان را به برداشت اشتباه زده بودند فقط به این امید که وزنه نام و پیشینه حدادی بتواند نتیجه‌ای عاید حال کاروان ورزش کند بدون توجه به اینکه احسان حدادی امروز با ورژن همیشگی خود فاصله پیدا کرده و هیچ نشانی از درخشش در میدان بزرگ المپیک ندارد.
با همه این اوصاف تعامل مدیران ورزش با احسان «حدادیِ مطالبه‌کر» همه جوره پیش رفت، این پرتابگر هر سازی زد با آن رقصیدند فقط برای اینکه امیدشان برای تکرار مدال‌آوری او ناامید نشود بدون توجه به اینکه «فریادهای تو خالی» این المپین بیشتر برای استفاده از سفره پهن شده المپیک است.
بعد از اینکه احسان حدادی از حضور در لیگ جهانی ۲۰۱۹ الماس (قطر) موفق به کسب سهمیه المپیک در پرتاب دیسک شد، به خاطر مصدومیت نه چندان جدی وارد مسیری از حواشی خودساخته شد که جز تشدید حساسیت‌ها نسبت به شرایطش و شانس مدال آوری‌اش خروجی دیگری نداشت.
این پرتابگر به خاطر درمان عارضه خارپاشنه وارد پروسه عجیبی شد که آن را با اعلام شرط و شروط برای پزشکان ایرانی بابت بازگشت به موقع به میادین آغاز کرد و در نهایت هم خواسته‌اش را برای جراحی در آلمان دست یافتنی کرد؛ به قیمت ٨ هزار یورو ناقابل.
البته این بخش خیلی کوچکی بود از مسیر دلاری و ریالی که حدادی تا المپیک و اعزامش از آن خارج نشد، حقوق چند هزار دلاری ماهیانه، تمرین زیر نظر مربی اختصاصی، اردوی ویژه در آمریکا و.... همه و همه مطالبات المپیکی احسان حدادی بودند که یک ذره هم از آنها کوتاه نیامد.
انصافاً مدیران ورزش هم به همه درخواست‌های احسان حدادی تن دادند تا بعدها با بهانه «زمینِ کج» مواجه نشوند اما در نهایت راهِ بیراهه آنها به بن بستی منتهی شد که بهانه‌جویی‌های اخیر حدادی نشانی از آن بود و ثبت رکوردی در حد رکوردهای کشوری هم آن را تایید کرد.
اعترافی که جدی گرفته نشد
حدادی که بعد از ناکامی در المپیک ریو مصدومیت را بهانه کرده بود، این بار هوشمندانه‌تر اقدام به مهیا کردن شرایط برای عدم نتیجه‌گیری کرد که خود از آن آگاه بود؛ در خلال تمرینات حدادی در آمریکا موضوع آسیب دیدگی‌اش مطرح شد و لزوم بررسی وضعیت او توسط پزشکان داخلی، با این حال حدود یک ماه طول کشید تا حدادی از آمریکا دل بکند.
در تهران اما مجوز اعزام حدادی به توکیو صادر شد در حالی که خودش می‌دانست شانسی برای مدال ندارد که حتی خود حدادی صراحتاً به مسئولان کاروان ایران اعلام کرده بود که روی مدال‌آوری‌اش حسابی باز نکنند. او حتی در دهکده بازی‌ها نسبت به جو احتمالی که بعد از پایان کارش ایجاد می‌شود، ابراز نگرانی کرده بود.
با این اوصاف این سوال مطرح است چه اصراری به اعزام پُرهزینه اما بدون خروجی یک ورزشکار است جز کمک کردن به ثبت رکورد ویژه برای او!
حد حدادی آسیاست نه المپیک
به گزارش مهر، به هر حال دستیابی به مدال به قدری اهمیت دارد که کشورهای پیشرفته برای دستیابی به خوشرنگ‌ترین آن هر کاری می‌کنند، مدیران ورزش ایران هم به لحاظ مالی و غیر مالی هر کاری برای حدادی انجام دادند تا مسافر نتیجه‌بخش توکیو شود اما این پرتابگر بعد از ناکامی در بازیهای ٢٠١۶ یک‌بار دیگر اثبات کرد حد و اندازه‌هایش برای المپیک نیست.
درست است که احسان حدادی چهار مدال طلا از بازیهای آسیایی دارد اما دستاورد او از میادین المپیک چه بوده جز مدال نقره‌ای که با چاشنی خوش شانسی به دست آمد.
با این اوصاف و خلق ناکامی بزرگ در ورزشگاه ملی توکیو، احسان حدادی همچنان از حضور در المپیک دوره بعد حرف می‌زند. شاید برای اینکه حداقل از حیث تعداد ادوار المپیکی یک رکورد اختصاصی داشته باشد وگرنه هیچ امیدی به آینده حدادی نیست جز پنجمین مدال آسیایی!
