به گزارش راه شلمچه، احمق‌ها هیچ‌وقت به تاوان حماقت‌های خود فکر نمی‌کنند و هیچ‌وقت به‌قدر حماقت‌شان مجازات نمی‌شوند.
چند ماه پیش همه‌چیز را تمام‌شده فرض کردند، اگر غیر از این بود، اصول روابط بین‌الملل به آنان اجازه نمی‌داد با براندازان رسمی کشوری که در آن، سفیر و با آن کشور مناسبات سطح‌بالا دارند، عکس یادگاری بگیرند.
اما واقعاً به‌نظرشان آمد که کار تمام است. به‌نظرشان آمد که مردم فراخوان‌های آنان را برای اعتصاب و سرنگونی می‌پذیرند. چرا باید آن عکس‌ها را دست‌کم گرفت؟! چرا باید گمان کرد که آن یادگاری‌ها بی‌منظور و بی‌هدف بود؟! از این‌کار‌ها در جای‌جای جهان مرتکب شده بودند و تجربه داشتند. مثل مجرب‌ها پیش‌بینی می‌کردند. مثل ریاضی‌دان‌ها چرتکه انداختند و دیدند دو دوتا چهارتا می‌شود ولاغیر! مجرب بودند و تجربه به آن‌ها اعتماد‌به‌نفس داده بود. اما نقص کار خود را در «مورد خاص ایران» نفهمیدند. حالا یک‌ساعت‌ونیم با قرائت توبه‌نامه خود پیش یک روحانی مثل وقتی پیش کشیش می‌روند تا به گناهان‌شان اعتراف کنند، حرف از «تعامل» می‌زنند! چیز دیگری نمی‌شود به این گفت جز: «توبه‌نامه سیاسی احمق‌ها»!
انتخاب عکس برای گفت‌وگوی یک‌ساعت و نیمی رئیسان‌جمهور ایران و فرانسه علی‌الاصول می‌باید با عکس دونفره رئیسی و ماکرون می‌بود، اما به‌نظر آمد که می‌توان صحنه را به عقب‌تر برد. به آن اتاق‌های فکر چند ماه پیش که الان خاک می‌خورد!
مولا علی در خطبه ۱۱ وقتی فرزندش محمد حنفیه را به جنگ می‌فرستد، از او می‌خواهد که اول به آن اتاق‌های فکر دشمن نظر کند: «ارم ببصرک اقص‌القوم». می‌فرماید «دیده‌ات را به آخر لشکر دشمن بینداز!» ببین آنجا چه می‌گذرد.
درست است در کف خیابان‌های تهران هم خبری است. کیست که از نارضایتی‌ها خبر نداشته باشد، اما «مردم آخر بین مبارک‌بنده‌ای است»! چشم‌بدوز و ببین آن اتاق‌فکر دشمن چه نقشه‌ای دارد، وگرنه این‌ها که در خیابان‌اند، خودی‌اند و ایران را دوست دارند و یکپارچگی ایران را و مقتدرانه زیستن آن را از جان عزیزتر می‌دارند.
هزار سال است خوانده‌اند «دریغ است ایران که ویران شود/کنام پلنگان و شیران شود». ایران را خانه امن می‌خواهند نه آشیانه ددان و درندگان! ببین چه کسی دشمن ایران است و می‌خواهد ایران فروبپاشد؟!
مولا این بصیرت را به فرزندش می‌دهد و مقابله با این دشمن را به او و شیعیانش می‌آموزد: «اگر کوه‌ها از جاى بجنبد تو ثابت باش. دندان بر دندان بفشار. سر خود را به خداوند بسپار. قدم‌هایت را بر زمین میخکوب کن. دیده به آخر لشکر دشمن بینداز. به وقت حمله چشم فروگیر؛ و آگاه باش که پیروزى از جانب خداى سبحان است.»
حالا مداقه بیشتر در واقعیت‌ها موجب شده اروپا و امریکا برای آزادی جاسوسان خود که می‌خواستند بعد از فروپاشی ایران آن‌ها را با اولین هواپیما خارج کنند، به تعامل روبیاورند و بیشتر در مفهوم قدرتی که ایران را شکل داده است، نگه داشته است، و دست‌اندازی به آن را سخت کرده است، اندیشه کنند. اما چند ماه پیش چه؟ رهبر انقلاب در سخنرانی اخیر، توصیف دقیقی از حال و روز چند ماه پیش آنان ارائه کردند: «در خارج هم بعضی از سیاستمداران سطوح بالای دولتی با همین دشمن‌ها عکس یادگاری گرفتند. این‌ها خیال می‌کردند کار، تمام‌شده است. طراحی آن‌ها جوری بود که فکر می‌کردند کار جمهوری اسلامی تمام شده، فکر می‌کردند می‌توانند ملّت ایران را به خدمت بگیرند. احمق‌ها باز هم اشتباه کردند، باز هم ملت را نشناختند.»
رئیس‌جمهور ایران نیز وقتی ماکرون با او تماس گرفت، همان حماقت‌ها و اشتباهات را یادآوری کرد: «محاسبات غلط برخی دولت‌های اروپایی درباره ایران، ناشی از گرفتار شدن در دام اطلاعات غلط گروه‌های معاند بود. اروپا باید از هرگونه سیاسی‌کاری و اقدام غیرسازنده در مذاکرات رفع تحریم‌ها پرهیز کند.»
احمق‌ها چه‌بسا باز هم توبه خود را بشکنند. این خاصیت آن‌ها است؛ و خاصیت ما باید شدت‌گرفتن بر دشمنان و مهربانی و رحمت با خودی‌ها باشد.
منبع: روزنامه جوان
