بسم الله الرحمن الرحیم...
.
.
مسافر که داشته باشی سخته ، اونم اگه عزیزت تو کشور غریب باشه ، تک تیرانداز داعشی شهیدشم کرده باشه ، عکس پیکر خونینش زودتر از خودش بیاد یا اصلا نیاد ، ۱۷ اردیبهشت سال ۱۳۹۵ روز یعقوب ها و یوسف ها بود...روز شنیدن و تکذیب خبر شهادت بچه های خان طومان که دل خانواده هاشون نلرزه...
روز پرواز عابدینی ،
پرپر شدن اسدی ،
روایت کابلی ،
فرماندهی رادمهر ،
جاموندن جمشیدی ،
لبخند مشتاقی ،
دلتنگی حاجی زاده ،
مظلومیت طاهر ،
مهندسی رجائی فر ،
جهاد کمالی
و
آرامش قنبری بود...
آری ،
کربلایی بود کربلای خان طومان ...
.
.
کاش کسی بود که رشادت و خون این بچه هارو برای همیشه در تقویم ملی ما در روز هفدهم اردیبهشت برای آیندگان ثبت می کرد...اما نه ، فراموش نکنیم که مظلومیت نشانه ی اول بچه های مازنی خان طومان بود و هست و تا قیامت خواهد بود.
.
به همین مناسبت، عازم روستای هریکنده شدیم.
میهمان منزل سید کاظم طاهر. سید رضا بچه اولش بود که در دیماه 1364 متولد شد. رضا که به دنیا آمد پدر سیدکاظم گفت اگر اجازه بدهید اسم خودم را روی اسم پسر بگذارم. آنها هم گفتند صاحب اختیارید.از کسب و کارش پرسیدم و با همان عزت نفس روستانشینان گفت: «کارگر فرش فروشی در بابل بودم، الان هم بازنشسته شدم. البته زمین شالیزار هم داریم. روزی 17 ساعت کار میکردم و خیلی پیش آمد که وقتی به خانه میآمدم بچهها خواب بودند.»تاکید میکند که «نان حلال به بچه هایم میدادم» و من حلالیّت رزقش را در تربیت فرزندانش به وضوح دیدم....و چه سری ست در این لقمه ی حلال....
