به گزارش راه شلمچه، مهدی یراحی در طول دوران فعالیتش در عرصه موسیقی، کیفیتی قابل قبول ارائه کرده است. علاقه‌مندان به موسیقی پاپ، یراحی را به عنوان خواننده‌ای می‌شناختند که معمولا در پلی‌لیستِ بلند‌بالای‌شان چند اثری از او را هم جا می‌دهند.
به گزارش تسنیم، نکته اصلی اما اینجاست که یراحی در طول دو دهه فعالیت در عرصه موسیقی پاپ، هرگز نتوانست از خوانندگانِ شماره یکِ پاپ باشد. او می‌خواست و البته همه خوانندگان می‌خواهند که در معرض توجه باشند و طرفداران زیادی داشته باشند و به اصطلاح شماره یک باشند. خوانندگان معمولا می‌خواهند در هر ماه، چندین سانس کنسرت برگزار کنند و درآمد بالایی داشته باشند و همواره در معرض توجه باشند.
برخی از خوانندگان در برهه زمانی مشخصی می‌آیند و به سرعت مشهور می‌شوند و به سرعت در صدرِ پرفروش‌ها قرار می‌گیرند و به سرعت هم فراموش می‌شوند؛ یراحی حتی این اتفاق هم برایش رخ نداد؛ یعنی حتی برای بازه زمانی مشخصی هم نتوانست پرطرفدارترین و پرفروش‌ترین باشد.
برخی دیگر از خوانندگان که تعدادشان انگشت‌شمار است، توانسته‌اند در طولِ سالیانی دراز، نام خود را در صدر نگه‌دارند؛ حال چه از نظر داشتنِ طرفدارانِ بسیار و چه از نظر فروش در کنسرت‌های‌شان. تعداد این خوانندگان به شدت انگشت‌شمار است. در موسیقی پاپ ایران و در چند دهه گذشته شاید تنها سه خواننده باشند که این مهم را عملی کرده‌اند؛ محسن یگانه، رضا صادقی و محسن چاوشی(البته او کنسرت برگزار نمی‌کند اما همیشه از پرطرفدارترین‌ها بوده است)
یراحی اما در هیچ کدام از این دو دسته راهی نداشت. یعنی نه به صورت مقطعی توانست رکورددار برگزاری کنسرت باشد و مثلا در طول یک سال بتواند بیش از 200 سانس کنسرت برگزار کند و نه هرگز جایی در میانِ خوانندگانِ همیشه در صدر داشت.
یراحی به حق خواننده خوبی بود، اما همیشه در آن میانه‌ها ماند. در حالی که یراحی می‌خواست آن بالاها باشد... سودای بودن در صدر را داشت؛ سودایی که از راه سالم و فعالیتِ عادی و قانونی هرگز دست یافتنی نبود برای یراحی؛ که اگر بود در این دو دهه گذشته حتما به آن می‌رسید.
شاید بتوان گفت که ماجرای نرسیدن به قله‌ی موسیقی پاپ ایران برای مهدی یراحی از سال 1396 قطعی شده بود. او پس از سال‌ها فعالیت متوجه شده بود که از راهِ فعالیت منطقی و قانونی نمی‌تواند خود را به میان پرکاران عرصه برگزاری کنسرت برساند؛ لذا راه دیگری را برگزید...
سال 1397 بود که مهدی یراحی یونیفورم کارگران بازداشت‌شده اعتراضات کارگری خوزستان را پوشید و نماهنگ پاره‌سنگ را هم منتشر کرد. این آغازی بود برای فعالیت‌های سیاسی مهدی یراحی...
از آن زمان تا کنون، مهدی یراحی چند اثر دیگر را هم به صورت غیرقانونی ساخته و منتشر کرده است. البته بیشتر این آثار در حال و هوای مسائل اجتماعی بود و اعتراض‌هایش هم مصداق‌هایی در جامعه داشت. از این رو هرگز با برخوردی سفت و سخت از سوی مراجع قضایی مواجه نشد.
از جمله مواردی که در این سال‌ها یراحی نسبت به آنها واکنش نشان داده می‌توان به موارد زیر ارشاره کرد؛ همراه بردن بطری آبی گل‌آلود از رود کارون، ماسک زدن و رفتن روی صحنه برای حمایت از مردم خوزستان و رفع آلودگی هوای این منطقه و کنسرت برای حاشیه‌نشینان تهران در کوره آجرپزی در منطقه شمس‌آباد؛ همه این موارد را می‌توان پذیرفت؛ شکی نیست که همه ما نسبت به گل‌آلود بودن آبِ خوزستان اعتراض داشتیم و از مسئولان خواهان پیگیری بودیم. وجود ریزگردها در جنوب غربی کشورمان مسئله‌ای بود که رفع این مشکل، مطالبه عموم مردم بود. پس وقتی یراحی هم در این راستا حرکتی انجام می‌دهد، خیلی مخالفتی با او نمی‌شود.
یراحی بالاخره در 3 شهریور 1402 ترانه‌ای جدید منتشر کرد که عنوانش «روسریتو» بود. او در این ترانه رسما به تبلیغ بی‌قانونی و شکستن نرم‌های اجتماعی و تشویقِ دختران برای برداشتن روسری‌هایشان می‌پردازد. این اتفاقی است که باعث بازداشت شدن مهدی یراحی شده است. این آهنگ دیگر یک مطالبه‌گری از سوی مردم درباره یک معضل اجتماعی نیست؛ در واقع این آهنگ مسائل بسیاری را در هم می‌شکند و رسما، دختران و زنان کشورمان را به سمت بی‌حجابی تشویق می‌کند. از سوی دیگر این اتفاق درست در زمانی افتاده که اوضاع جامعه در آرامش به سرمی‌برد و چنین اتفاقاتی می‌تواند جامعه را ملتهب کند.
فراموش نکنیم که سال گذشته و در جریان اتفاقاتی که پس از مرگ خانم مهسا امینی رخ داد، هزینه‌های گزافی به کشور و مردم وارد کرد.
آنچه مشخص است اینکه مهدی یراحی به عنوان خواننده‌ای که در مرکز توجهات و یا جزو افراد خیلی شاخص در حوزه موسیقی پاپ نبود، با ارائه چنین کارهایی تلاش دارد در مرکز توجهات قرار بگیرد. وگرنه هستند خوانندگانی که دیدگاه‌های اجتماعی دارند، گاهی حتی به موضوعی اعتراض دارند و نظرشان را هم بیان می‌کنند؛ ولی هرگز خود و هنرشان را خرجِ بازی‌های جریان ضدایران نمی‌کنند.
