به گزارش راه شلمچه، تقی‌نتاج در این یادداشت نوشت: عضویت در پیمان شانگهای در برآیند کلی مزایا و معایب، تبعات مثبتی برای ایران خواهد داشت، بویژه در شرایطی که تحریم های علیه کشور موجب شده تا در دسته بندی های بین المللی به سوی شرق گرایش پیدا کنیم. پیگیری و درخواست عضویت در این پیمان توسط دولت های مختلف قبلی گواهی بر فزونی منافع این پیمان بر مخارج مالی و غیرمالی آن است.
منافع و مخارج پیمان شانگهای در سه بْعد سیاسی، امنیتی و اقتصادی قابل بررسی و ارزیابی است. از لحاظ سیاسی با توجه به مخارج غیرمالی برجام که در دولت قبل تاکنون بر کشور تحمیل شد و به دلیل بدعهدی امریکا منافع مربوطه آنچنان که باید و شاید حاصل نشد، ولی حداقل این خاصیت را داشت که ایران را از دایره تحریم های شورای امنیت خارج کرد و اجازه ورود به چنین پیمان هایی را برای ایران فراهم کرد.
به طور کلی عضویت در این پیمان با موافقت کلیه اعضا یک دستاورد ارزشمند تلقی می شود. از لحاظ امنیتی نیز باید گفت با توجه به همگرایی سیاسی قبلی با کشورهای محوری عضو این پیمان (روسیه و چین) عملا تغییر چندانی نخواهد داشت، ولی مطمئنا تثبیت و تقویت این همگرایی می تواند بسیار مورد توجه باشد.
از لحاظ اقتصادی نیز که مهم ترین منفعت مالی این پیمان تلقی می شود باید پذیرفت که بهره برداری از این منافع نیازمند اقدامات و مقدمات دیگری است که طی ۲ تا ۳ سال آینده می تواند فراهم شود تا بتوان در مورد آن بررسی و ارزیابی انجام داد.
در مجموع باید توجه داشته باشیم که با وجود جنبه های امیدبخش عضویت در پیمان شانگهای، بهره مندی از منافع آن نیازمند اقدامات برنامه ریزی، توانمندسازی و هدفمندی هوشمندانه در روابط بین المللی با ترکیب توامان ابعاد سه گانه سیاسی، امنیتی و اقتصادی است و بهره مندی اقتصادی از این عضویت، موضوعی است که عموم آحاد جامعه، آن را بیشتر و بهتر درک می کنند.
موضوع دیگر توجه به ماهیت اساسی پیمان شانگهای است که یک سازمان سیاسی و امنیتی محسوب می شود و جنبه اقتصادی آن عمیقا در سایه روابط سیاسی و امنیتی قرار دارد. در چنین شرایطی بهتر است رویکرد سبد پایه (پورتفولیو) به چنین پیمانی داشته باشیم و در کنار آن از ظرفیت های سازمان همکاری اقتصادی (ECO) و اتحادیه اقتصادی اوراسیا و سایر پیمان های مشابه نیز بهره مند شویم.
در مجموع ضمن تبریک این عضویت امید است با تقویت روابط بین الملل بتوانیم شاهد هم افزایی اقتصادی و امنیتی در منطقه و حصول رابطه برنده – برنده در این پیمان برای همه اعضا باشیم، نه این که منابع اعضا در خدمت کشورهای خاصی در این پیمان قرار بگیرد.
