به گزارش راه شلمچه، روزنامه جوان با اشاره به مواضع برخی افراطیون نوشت: آقای عباس عبدی تحلیلگر روزنامه‌های اصلاح‌طلب نوشته: «چرا تندرو‌ها عامل جنایت را اسرائیل می‌دانند، نه داعش؟ چون داعش را حریف کوچکی برای خود می‌دانند و نفی ادعا‌های قبلی نابودی داعش است، ولی متهم‌کردن اسرائیل تبعات بیشتری دارد، چون هم قابل اثبات نیست و هم ناقض «حریفت‌منم» خواهد بود.»
می‌توان متقابلاً پرسید چرا آقای عبدی (و برخی اصلاح‌طلبان) دوست دارند عامل جنایت داعش باشد نه اسرائیل؟ به همان سبک خود آقای عبدی باید جواب این باشد که، چون می‌دانند داعش نابود شده است، بنابراین مسئله انتقام از اسرائیل منتفی می‌شود و انتقام از داعشی که نابود شده نیز مقدور نیست، پس همه‌چیز مطابق میل اصلاح‌طلبان می‌شود که مایل به انتقام از اسرائیل یا آمریکا نیستند! همان‌طور که در شهادت حاج‌قاسم، یکسره ایران را از انتقام سخت پرهیز می‌دادند.
آقای عبدی اصولاً مثل یک تافته جدابافته از مردم و انقلاب و مثل یک تحلیلگر خارجی درباره وقایع داخلی حرف می‌زند. وقتی از انتقام یا عامل جنایت کرمان می‌گوید گویی خودش به‌کناری ایستاده و فقط وظیفه تمسخر کسانی را دارد که داعش را مطابق تصریح کلینتون و ترامپ، مولود آمریکا و اسرائیل می‌دانند و بنابراین در تحلیل‌های‌شان انگشت اشاره را مستقیماً به‌سوی عامل اصلی نشانه می‌روند.
داعشی که نابود شد، همانی بود که سوریه و عراق را گرفته بود و به سمت ایران می‌آمد. بله. آن داعش نابود شد و این داعشی که هنوز توان انتحاری دارد، همانی است که با کمک آمریکا و اسرائیل عملیات می‌کند. آن اسرائیلی که جوانان مقاومت به او می‌گویند «حریفت‌منم»، همان اسرائیلی است که الان بعد از
سه ماه حتی یک جنازه از رهبران حماس در غزه به دوربین‌ها نشان نداده و گاهی در یک روز ۱۵ افسر و سرباز خود را در نبرد از دست می‌دهد؛ و در یک روز مرکز راهبردی‌اش را با ۶۲ موشک حزب‌الله نابود شده می‌بیند؛ خبر مهمی که هیچ‌یک از روزنامه‌هایی که آقای عبدی در آن می‌نویسد، حتی یک تیتر کوچک برایش نزدند! آیا همین گواهی بر ناراحتی برخی اصلاح‌طلبان از انتقام مقاومت علیه اسرائیل نیست؟!
اصولاً چرا کسی مثل عبدی و برخی اصلاح‌طلبان دیگر این‌قدر برای‌شان مهم است که بگویند نباید ترور را گردن اسرائیل انداخت و گفت همان داعش همیشگی؟!
غیر از آن مسئله همدلی با غرب که مانع از هر موضع‌گیری ضدغربی می‌شود، بخشی از علت این رویکرد هم به وجدان خفته بازمی‌گردد. بصیرت، کمی هم وجدان بیدار می‌خواهد.
