به گزارش راه شلمچه، عادل فردوسی‌پور که بتازگی جایزه‌ای با عنوان Alumni Achivement Award2020 را در مراسم آنلاین انجمن فارغ‌التحصیلان دانشگاه صنعتی شریف دریافت کرده، در صحبت‌های کوتاهی تلویحا «مهاجرت» را توصیه کرده است. قابل تأمل اینکه فردوسی‌پور مساله مهاجرت را به خود پیوند زده و گفته است: «سر کلاس‌هایم با بچه‌ها این مساله را مطرح می‌کردم که بمانید و مملکت‌تان را بسازید. بعد از اسفند 97 که من را به شکل عجیب و غریبی گذاشتند کنار، سر کلاس بچه‌ها گفتند شما که می‌گفتید بمانید و مملکت را بسازید، شما را بعد از 20 سال کنار گذاشتند، حالا جواب‌تان چیست؟ و من جوابی نداشتم بدهم».
واکنش‌های متفاوتی در شبکه‌های اجتماعی پیرامون این اظهارنظر مطرح شده است که برخی از آنها قابل تأمل بود. مثلا کاربری به این موضوع اشاره کرده و نوشته بود: «از نگاه فردوسی‌پور ایران کشور خوبی است تا زمانی که او در تلویزیون آنتن داشته باشد!» و نگاه‌های مشابهی که به این موضوع از سوی کاربران مطرح شده و عمدتا با انتقاد از رویکرد و مواجهه فردوسی‌پور به مساله مهاجرت، خودمرکزبینی او را مورد اشاره قرار داده‌اند. برخی نیز تشویق به مهاجرت را توجیه رفتارهای احتمالی آینده فردوسی‌پور تلقی کرده‌اند. این اظهارنظر تازه او البته به عنوان فشار برای دریافت مجوز برنامه اینترنتی نیز تحلیل شده است.
عادل فردوسی‌پور طی ماه‌های پس از کنار گذاشته شدن از برنامه 90 (در حالی که کماکان تهیه‌کنندگی برنامه فوتبال 120را بر عهده دارد) تلاش‌های متفاوتی برای فشار برای بازگشت به آنتن انجام داد. او ابتدا با طرح انتقادهایی از تلویزیون، شبکه 3 و تلاش‌های محفلی بر آن بود تا با فشار شبکه‌های اجتماعی و همراه کردن جریان رسانه‌ای، به شبکه ۳ بازگردد.
در ادامه تجربه برنامه اینترنتی او به‌رغم پروپاگاندای عجیب و غریب و غیرواقعی درباره تعداد مخاطب هم نتوانست فردوسی‌پور را در صدر خبرها نگه دارد. او حالا تلویحا مهاجرت را تایید کرده اما طبعا خود او از عاقبت آنان که پیش‌تر از او مهاجرت کرده‌اند آگاه است. «خودکشی» شاید تعبیر دقیقی برای مهاجرت‌کنندگان باشد، چرا که شرایط آنتن و تلویزیون‌های خارجی برای کسی مثل فردوسی‌پور مانند آنچه او از صداوسیما به دست می‌آورد، نخواهد بود. شاید امروز بیش از هر زمان دیگری فردوسی‌پور متوجه این ماجرا شده است که اعتبار عمومی او، فارغ از تایید و تشویق‌های محفلی، منوط به حضور روی آنتن است. گفت‌وگوی اخیر او تاکیدی بر این گزاره بود. همه اینها در کنار هم مساله‌ای را یادآوری می‌کند و آن اینکه هر مجری با همه توانمندی‌هایی که دارد خود را نیازمند تلویزیون می‌داند. پس تلویزیون در مدیریت خود نباید به نحوی عمل کند که مجری یا گزارشگر پس از استفاده از همه امکانات او کمترین ضابطه قانونی را رعایت نکند.
نکته پایانی و مهم اینکه همه آنچه در سال گذشته اتفاق افتاده است، نشان می‌دهد تلویزیون می‌تواند نقش مدیریتی خود را بخوبی ایفا کرده و در مقابل انحصارگرایی هر فردی در ساختار خودش بایستد و اجازه ندهد افراد با استفاده از ظرفیت‌های سازمانی، رویکردهای جناحی- تبلیغاتی خود را پیگیری کنند.
منبع؛ وطن امروز
