نوازش داس!

راه شلمچه- مهدی صبوری؛ طی چند روز اخیر دوباره قصه ای در جامعه هفتاد ملت مجازی مرور می کنیم قصه ای با نام پر غصه دختری سیزده ساله به نام رومینا ...
‎همگی ما میدانیم پدرش به جای نوازش دخترک با دستان پرمهر پدری با داس جهالت گردن نحیفش را مورد نوازش قرارداد تا انگ مسموم بیغیرتی را با خون آن طفل معصوم ازپیشانی بشوید تا بدان وسیله به به و چه چه عده ای مغر فندقی را به جان بخرد ؛ نوازشی بس بیرحمانه که به جای خواب ناز شبانه خواب ابدی تقدیم دخترک قصه پر غصه نمود.
‎امروزه رومیناهای جامعه ما نه عاشقند و نه فارغ بلکه این دختران احترام و مهر ابوین را خواستارند ولی افسوس از سوی پدر و مادر جز ظرف تهی عاطفه و عشق چیزی دریافت نمی کنند و به ناچار و برای رفع مشکل به سمت بیرون از خانواده و سرابی تلخ به تلخی قهوه قجری سوق پیدا میکنند ؛ سخت است ولی باید اقرار و اذعان کرد که رومینا به سوی ابدیت رفت .
ولی اما ادم عاقل کسی است که از تجربیات دیگران چه تلخ و چه شیرین درس زندگی می اموزد پس بیاموزیم  که دخترانمان نیاز به توجه ، عشق و نوازش پدر و مادرهای خود دارند.

‎ همچنین افضل است بدانیم قضاوت امری است مشکل لذا تا انجا که قوه ادراک ما توان دارد از قضاوت دیگران دوری کنیم و انگ و‌ برچسب مشکل اخلاقی و  هزاران تز بی منطق دیگر با ژست روشنفکرنماهای کوچه بن‌بست ندهیم چرا که خداوند ستار العیوب است؛ بدک نیست بر خود نهیب زنیم که با این جملات ما هم علقه ای میان گلوی رومینا و رومیناهای دیگر مجددا با داس ایجاد میکنیم پس بیایم بر خود این ممنوعیت اخلاقی را سرمشق قراردهیم که سرکشی در زندگی و‌ قضاوت دیگران ممنوع